ویژگی رهبران دنیای کسب و کار چیست؟ فرهنگ محیط کار همواره در حال تغییر و تحول است تا هم به نیازهای نسل‌های جدید نیروی کار پاسخ دهد و هم به تقاضاهای اقتصادی تازه. در دنیای شتابزده، رقابتی، و پر جنب و جوش امروز، رهبران برای مشارکت دادن نیروی کار خود، از هر زمان دیگری فرصت‌ها و ضرورت بیشتری پیش روی خود دارند.

گای پارسونز و آلن میلهام، نویسندگان کتاب جدیدی تحت عنوان «رهبران کنجکاو چگونه پیروز می‌شوند» اینگونه بحث می‌کنند که رهبران برای همقدم شدن با تقاضاهای متغیر مذکور، باید سبک رهبری‌شان را تغییر دهند. دوران رهبران ستمگری که در اتاق کنج محل کار، پشت میز مدیریتی خود می‌نشستند و یکی پس از دیگری به کارمندان خود خرده فرمایش می‌کردند گذشته است. رهبر امروز از نشان دادن آسیب پذیری و تقاضای فعالانه برای دریافت ایده‌ها و تلاش کارمندان خود ترسی ندارد.

۱- خودنمایی نمی‌کنند

رهبران شایسته، با هدف خودنمایی در برابر کارکنان خود، سرتاسر دیوارهای دفترشان را با مدارک قاب شده‌ی خود نمی‌پوشانند. پارسونز می‌گوید «دوره‌ی خودنمایی‌های دانای کل مآبانه به واسطه‌ی مدرک و تحصیلات گذشته است». رهبران بزرگ دنیای امروز به مدرک اهمیتی نمی‌دهند. آن‌ها غرور خود را پشت در محل کارشان جا می‌گذارند و از گفتن اینکه همه‌ی ایده‌های بزرگ از سوی آن‌ها نیست نمی‌ترسند.

۲-  خودرأی نیستند

مدیران گذشته زیاد دستور می‌دادند، در مورد تک تک قدم‌های کارمندان خود فرمایشات لازم را صادر می‌کردند و آخر هر هفته به خاطر پیروی از دستورات به کارمندانشان پاداش می‌دادند. اما رهبران امروز این پارامترها را از بین برده‌اند. میلهام در این باره می‌گوید «یک رهبر باید برای به اشتراک گذاری موضوعاتی که تا پیش از این کارمندان از دخالت در آن‌ها منع بوده‌اند، از خود اشتیاق نشان دهد».

در این سبک رهبری، جهت‌های اصلی حرکت تیم در آینده توسط رهبر تعیین می‌شود، اما چگونگی رسیدن به این چشم انداز نیازمند درونداد فراهم شده توسط کارمندان خواهد بود.

۳- کارمندان را به ارائه ایده‌هایشان تشویق می‌کنند

رهبران بزرگ نظرات و ایده‌های هر کسی از هر سطحی را محترم می‌شمارند. رهبرانی می‌توانند یک تیم با انگیزه و مصمم داشته باشند که رویکردشان این باشد: «هیچگاه نمی‌توان فهمید یک ایده‌ی خوب از کجا ممکن است بیاید».

۴- از نشان دادن آسیب پذیری نمی‌هراسند

بزرگ‌ترین رهبران امروز، خود را دانای کل همه‌ی امور نمی‌دانند. در گذشته، کلماتی نظیر ضعف و آسیب پذیری تابو محسوب می‌شدند، اما رهبران امروز این توانایی را دارند که بگویند «نمی‌دانم». میلهام اعتقاد دارد «این روزها مردم به دنبال جنبه‌های انسانی مقوله ای مثل رهبری هستند». به آسیب پذیری دیگر، به چشم ویژگی منفی نگریسته نمی‌شود. او ادامه می‌دهد «یک نسل پیش از این، اگر می‌گفتید چیزی را نمی‌دانید، قضاوتتان می‌کردند و به شما برچسب ناکارآمدی می‌زدند». این در حالی است که امروز، اگر رهبری بگوید پاسخ سؤالی را نمی‌داند، مردم دورش جمع می‌شوند و سعی می‌کنند در پیدا کردن آن پاسخ به او کمک کنند.